«Όμορφη ή αστεία;
Όμορφη! Όμορφη!»
Τόσες φορές το είχα φωνάξει. Γιατι δε με άκουσες;
Γιατί;
Γελοίε Θεέ;
Απαράδεκτε τύπε.
«Κοντή ή με στραβά δόντια;
Τίποτα από τα δύο.»
Τόσο δύσκολο ήταν;
Δεν ήμουν ξεκάθαρη;
Γιατί, τότε, τόση περιφρόνηση στα θέλω μου;
Βέβαια το δεύτερο το διόρθωσα. Το πρώτο όμως.
Μου το άφησες κουσούρι να θυμάμαι την ασπλαχνία σου όλη μου τη ζωή.
Γελοίε Θεέ.
«Χορευταρού ή συγγραφέας;
Όποιο θες. Αλλά ένα. Μόνο ένα από τα 2.
Όχι και τα δύο. Μόνο ένα.»
Αλλά εσυ εκεί. Και τα δύο.
Το χαβά σου.
Καθίκι, Θεέ.
Μην επαναπαύεσαι όμως…
Θα έρθω να σε βρω.
Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 1984…αγαπητέ θεούλη, από αύριο θέλω:
1) όχι και πολύ όμορφο πρόσωπο για να μη με πρήζει ο κάθε άσχετος στο δρόμο
2) ένα σώμα που να παχαίνει εύκολα για να μάθω να είμαι εγκρατής
3) δόντια στραβά, για να έχει να επενδύσει κάπου (εποικοδομητικά) ο μπαμπάς το εκατομύριό του
4) ένα καλό ύψος, για να μην αναγκαστώ να φορέσω στη ζωή μου τακούνια
5) να έχω πολλά ταλέντα αλλά και καθολου διάθεση να τα αναπτύξω
6) κυνικότητα, ειρωνία, σπασαρχιδοσύνη και διάθεση εμπαιγμού
Τρίτη 24 Ιανουαρίου 1984…αχ τι τύχη! έχω όσα ζήτησα… :)
(το παν ειναι στη διατύπωση της επιθυμίας)
σου χω πει πόσο μ’ αρέσ……..
γάμησέ το, στο χω πει πολλάκις…. θα το πάρεις πάνω σου αν συνεχίσω να στο λέω…
να, ήδη νομίζεις ότι είσα χορευταρού.. από πού κ ως πού; επειδή σε αποκαλέσαμε 2-3 φορές bfe?