Πολύς κόσμος. Πάρα πολύς κόσμος και σε επανάληψη. Πολλοί Γιάννηδες και πολλές Κωνσταντίνες. Δεν ξέρω που εμφανίστηκαν όλοι αυτοί. Αλλά σκάσανε μύτη ξαφνικά και δεν πρόλαβα να προετοιμαστώ. Δεν πρόλαβα να φύγω δηλαδή. Πολλοί και χαοτικοί. Ο καθένας με την πετριά του έτοιμη να την πετάξει στον πιο εύκολο στόχο. Αλλά εγώ δεν είμαι εύκολος στόχος. Κινούμαι διαρκώς. Για να τους μπερδεύω. Αλλά αυτό τους διασκεδάζει. Δεν ξέρω γιατί και πως επιδρά πάνω τους η συμπεριφορά μου. Είναι και πολλαπλές προσωπικότητες. Κώστηδες μέσα σους Κωνσταντίνους και Βαγγέληδες μέσα στους Λάκηδες. Και εγώ είμαι πολλαπλή προσωπικότητα. Γι’ αυτό καμιά φορά περνάμε καλά. Συμπίπτουμε καμιά φορά. Τις άλλες φορές συνήθως προλαβαίνω. Προλαβαίνω και φεύγω δηλαδή.
Χθες δεν πρόλαβα. Και η πόρτα δε σταμάτησε να ανοίγει. Χαλάσανε οι μεντεσέδες μέχρι να μπουνε όλες οι Μαρίες και οι Πέτροι συνοδεία. Μέχρι που το δωμάτιο γέμισε και όταν το κατάλαβα και αποφάσισα να φύγω ήταν κάπως αργά. Είχα χάσει το τελευταίο μετρό και η θηλιά είχε εξαντλήσει το περιθώριο ζήσης μου.
Συνέχισα να γελάω όμως , παρά το ότι η θηλιά είχε στείλει το στομάχι μου στην πλάτη μου.
Και συνέχισα να ψάχνω τα σημεία να συμπέσω παρά το ότι η θηλιά είχε θολώσει την όραση μου.
Δεν έπαψα να χαίρομαι που ήταν όλοι φίλοι μου, παρά το ότι είχα πάρει την απόφαση μου.
Ο επόμενος που θα τράβαγε το χερούλι της εξώπορτας θα ήταν και ο τελευταίος για μένα. Αφού συνδέθηκε η θηλιά με τους χαλασμένους μεντεσέδες. Δεν τη συνέδεσα εγώ.
Εγώ είχα προλάβει και είχα ήδη φύγει.
Last Chance Holiday 